Esohe verwoordt haar liefde voor Antwerpen in een welkomstgedicht

De komende twee jaar is Esohe campusdichter van Universiteit Antwerpen. Voor deze titel werd ze aangesproken door Rubi, The Cultural Factory, nadat ze haar aan het werk hadden gezien. Als campusdichter schrijft ze elke maand een gedicht dat telkens op een unieke manier tot bij de student wordt gebracht. In de zware lockdown periode bracht ze gedichten tot bij studenten op de meest uiteenlopende manieren: van al stiftend op de bibliotheekramen tot al drukkend op doorzichtige pennenzakken voor examens. Poëzie kan dus wél toegankelijk zijn in tegenstelling tot wat de meeste mensen denken.

Poëziewereld in Vlaanderen

Op haar 16^de is Esohe gestart met performance. Indertijd was het genre slam poetry of spoken word veel minder bekend. “Wanneer je vroeger in een zaal vroeg aan het publiek wat deze termen betekenden bleef het muisstil of stak een enkeling de hand in de lucht.” Onlangs trad de campusdichter op bij kick-off van STAN. Toen kende ongeveer de helft van de mensen al wat van spoken word of knikte enthousiast mee. Esohe brengt poëzie op verschillende evenementen, scholen en cultuurcentra. Zo hoopt ze overal in Vlaanderen mensen met een verborgen liefde voor woord, schrijven en voordracht te stimuleren. “Poëzie is heel vaak iets dat je brengt in kleine intermezzo’s van evenementen. Een voordracht duurt gemiddeld vijf tot vijftien minuten. Als dichter sta je eigenlijk nooit alleen op een programma. Op die manier leer je dan ook veel andere artiesten kennen.” 

Voor Esohe zelf ging de deur naar de levendige poëziewereld open door een workshop over poëzie in het middelbaar. “Veel jongeren weten nog niet hoe goed ze kunnen schrijven of presenteren. Daarom vind ik het zo belangrijk om zelf laagdrempelige workshops te geven aan kinderen en jongeren.” Eens de eerste stap is gezet naar de poëziewereld durven mensen er volop voor te gaan. De poëziewereld, in Vlaanderen dan toch, is heel jong aan het worden. De nieuwe instroom is divers op vlak van leeftijd, karakter en etniciteit. Mannen en vrouwen, uit grootsteden en kleine dorpjes … Iedereen verdient een podium voor poëzie, hoe groot of klein dit ook mag zijn.

“Vroeger leek poëzie elitair, maar vandaag is dat totaal niet meer het geval. Je hebt alleen dat kleine duwtje in de rug nodig.”

Podiumbeest of podiumvrees

Poëzie is veel toegankelijker dan de mensen denken. “Vroeger leek het elitair, maar vandaag is dat totaal niet meer het geval. Je hebt alleen dat kleine duwtje in de rug nodig. Eens je dan die eerste stap hebt gezet, het cultuurcentrum in jouw buurt bent binnengewandeld of een dichtbundel hebt doorbladerd, doe je dat gemakkelijker opnieuw.” Al kan je wel typetjes herkennen binnen de podiumkunst. De meeste mensen zijn vrij excentriek van karakter. Ze voelen zich van nature op hun gemak in de spotlights. “Vroeger op school was ik ook altijd die klasgenoot die mee de culturele avond in elkaar stak of graag sprak voor de klas. Podiumpoëzie sloot aan bij mijn persoonlijkheid.” Als je graag schrijf en op een podium staat, is podiumpoëzie zeker het proberen waard! Toch is dat laatste absoluut geen vereiste. Esohe kent ook veel dichters die erg verlegen zijn en net door podiumpoëzie angsten leren overwinnen.

Poëzie is allesbehalve eenzijdig. Je kan ermee dingen vertellen zonder ze letterlijk aan te halen. Iedereen maakt van een poëziestuk iets persoonlijks. “Je beleeft en interpreteert elk woord op een andere manier op elk moment in jouw leven. Hoe ouder je wordt, hoe ingewikkelder de dingen worden.” Toen Esohe jonger was, waren haar gedichten veel emotioneler, simpeler en langer. Met de jaren begon ze veel sterker haar woorden te wikken. Te veel vage informatie dringt niet meer door bij het publiek. Esohe neemt bewuster tijd voor het (her)schrijven. Haar gedichten houdt ze kort, maar krachtig. “Zo even een bommetje gooien, maar een heel kleintje. Zolang je schrijft en voordraagt op jouw eigen unieke manier, op de manier waarop je jezelf op dat moment voelt, ga je daar nooit spijt van hebben”.

“Een Vlaming die hier geboren is, die denkt meestal in het Nederlands, die voelt in het Nederlands, die huilt in het Nederlands.”

Thuisgevoel in Antwerpen

Voor corona pendelde Esohe veel met de trein. Dat waren de ideale momenten om in haar persoonlijk gedichtenschriftje te duiken. Het welkomstgedicht ‘Thuishaven’ is één van de weinige gedichten die Esohe binnenshuis schreef. “Achteraf bekeken is dat de meest logische plaats om een gedicht met zo’n titel te schrijven” verduidelijkt Esohe. “Het was toen druk. Ambulances en politiewagens raasden doorheen de straten.” Haar mama onderbrak haar schrijfmoment plots, ‘Hier kan je toch echt niet schrijven in ’t stad. Je zou eigenlijk een weekje naar de Ardennen moeten gaan en daar rustig schrijven’, waarop Esohe sterk antwoordde ‘Nee, dit is echt gewoon mijn thuis. Dit is Antwerpen!’. 

Al de gedichten van Esohe zijn geschreven in het Nederlands. Poëzie is heel beschrijvend, dat is echt op een creatieve manier zoeken naar woordcombinaties. In een vreemde taal, zoals het Engels bijvoorbeeld, is spelen met woorden niet altijd zo gemakkelijk omdat je woordenschat niet even uitgebreid is. Bovenal kan poëzie soms zwaar zijn. Het doelpubliek van Esohe’s gedichten zijn voornamelijk Vlamingen. “Een Vlaming die hier geboren is, die denkt meestal in het Nederlands, die voelt in het Nederlands, die huilt in het Nederlands. Als je je rot voelt, dat kleine stemmetje in jouw hoofd is Nederlandstalig”. Met die zaken moet je rekening houden als dichter.

De volgende mijlpaal van Esohe is haar eerste dichtbundel die uitkomt in februari 2022 bij uitgeverij Vrijdag. Esohe houdt het hoofd nog even koel en zal pas spreken over haar mijlpaal als het boek echt in de rekken liggen. Lees intussen Thuishaven, speciaal voor jou geschreven in het STAN-magazine. Pik je exemplaar op aan onze onthaalbalie. Iedereen is uniek, laat je verrassen door artiesten en geef jezelf de ruimte om jouw talenten te ontdekken.